Het Communistische experiment is geslaagd, mede dankzij de incorporatie van de vele West-Europese naties in de Soviet Unie na de Tweede Wereldoorlog. In het Westen is het klimaat gunstiger en zijn er voldoende grondstoffen om een volledig niet-monetair, communalistisch regime te runnen waarin iedereen gelijkwaardig is, op de partij-leiders. Zij zijn berust met de zware taak om het Communistische experiment in goede banen te leiden en genieten daarom morele, maar niet materialistische, superioriteit.
Deze instelling heeft vele veranderingen teweeg gebracht op het voorheen door nationalisme en oorlog verscheurde Europa en Azië: de ver ontwikkelde technologie van de westerse landen heeft zich verspreid over de gehele Euraziatische landmassa waardoor de levensomstandigheden van de gehele bevolking van dit giga-continent drastisch verbeterd zijn.
Voedsel, technologie, industrie, vermaak; alles is gestandaardiseerd, geoptimaliseerd en gerationeerd: iedereen heeft recht op exact hetzelfde wat betreft kwaliteit en kwantiteit. In elk huis staat exact dezelfde televisie, exact dezelfde bank (verkrijgbaar in drie kleuren: rood, legergroen en geel), iedereen draagt exact dezelfde kleren (tevens in vergelijkbare kleur schakeringen verkrijgbaar) en voor elke deur (van standaard afmetingen zoals vastgelegd door partijbazen om de brandveiligheid te vergroten) staat exact dezelfde auto (welke elke vijf jaar in mag worden geleverd voor een verbeterd model).
De arbeidersklasse staat gelijk aan de ambtenaarsklasse die weer gelijk staat aan de zorgverlenersklasse en zo is iedereen ook qua status gelijk: alle aristocratische families zijn onterfd, ontdaan van hun bezittingen en titels en verspreid over Europa om georganiseerde opstanden te voorkomen. Steden zijn opengebroken, het platteland is beter verbonden met de stad en huizen, waar dan ook, zijn gestandaardiseerd. Grond is eerlijk verdeeld onder de bevolking (maar mag voor bewerking aangeboden worden aan de overheid wanneer de eigenaars zelf een ander beroep wensen te beoefenen).
Als symbool van deze nieuwe vrijheid is ook een nieuwe titel verzonnen voor het staatshoofd van de VVE: vanaf 1950 mag de hoogste partijbaas zich de Aartsproletariër noemen, om hiermee zijn nauwe verbintenis met de arbeidersklasse en zijn betrokkenheid met het gemene goed te verbeelden. De Aartsproletariër wordt verkozen door een delegatie van partijbazen, die weer is opgesteld uit lieden waar de gehele bevolking van Eurazië (in standaardeenheden van een miljoen personen per partijbaas) voor mag stemmen. De huidige aartsproletariër is Rueben Vladimir Ennivitch; sinds 1965 staat hij aan het hoofd van de Communistische Partij. Zijn beleid kenmerkt zich door ongekende innovatie op het gebied van technologie, communicatie en vermaak voor het gewone volk, maar ook door een harder optreden tegen delinquenten.
Onder de partijbazen en de Aartsproletariër wordt het Euraziatische continent bestuurd met een harde maar gelijke hand: het hardst wordt opgetreden tegen lieden die zich ‘asociaal’ tonen en weigeren hun geluk te normaliseren en te verdelen over de gehele bevolking van Eurazië, waar ook lieden in minder goede klimaten en omgevingen nog steeds dezelfde behandeling verdienen als zij die wel uit een gunstiger gelegen gebied komen.
Een gevolg van deze volledige gelijkheid is tevens het verbod op individualisering door middel van uiterlijke kenmerken; zoals al eerder gezegd zijn kleren gestandaardiseerd en wordt er elke dag (zij het op werk of in de Euraziatische Gelijkheidsscholen) gecontroleerd of er wel aan de correcte normen van uiterlijk vertoon wordt voldaan. Ook aan reinheid worden eisen gesteld: iedereen dient zichzelf aan dezelfde normen en waarden van reinheid en hygiëne te houden. Een gebrek aan hygiëne duidt immers op een gebrek aan deugdelijkheid en op een overschot aan luiheid, gierigheid en onbekommerdheid met het welzijn van anderen. Netheid staat weer gelijk aan uniformiteit en dat is wellicht het kern begrip dat van toepassing is op de VVE.
Althans, dat is wat de uiterlijke schijn doet vermoeden; als spion -- en daarmee uiterst loyaal partijlid -- ben je namelijk op de hoogte van wat er zich achter de schermen binnen de VVE afspeelt. Een grote verbondenheid met de idealen van de VVE is noodzakelijk om zo hoog te klimmen in de, toegegeven, enigszins horizontaal geörienteerde hiërarchie van de VVE; enkel de meest politiek actieve en gemotiveerde lieden komen in aanmerking voor een ambt binnen de Euraziatische Inlichtingdienst. De EI heeft een zo onopvallend mogelijke benaming, dit vooral om haar ware doel en diep doorgedrongen infiltratie binnen de vele arbeiderskringen van de VVE te verbergen.
Een perfect Communistisch regime ontstaat namelijk niet vanzelf, noch blijft een dergelijke bestuursvorm bestaan zonder daadkrachtige leiders en hun volgelingen die er niet voor terugdeinzen in te grijpen wanneer het regime in gevaar komt. Dissidenten, individualisten, kapitalisten en elk ander soort afvallig tuig moet in de gaten gehouden worden, geobserveerd, gearchiveerd en, indien nodig, geëlimindeerd. De meeste delinquenten worden verscheept naar speciaal ingerichte heropvoedingskampen, dewelke slechts enkele malen, uiterst kortstondig en per ongeluk, in de veelal door de staat geboycotte dissidentenkranten zijn vermeld. Hun bestaan behoort tot de grootste geheimen van de VVE, samen met het bestaan van een groot inlichtingennetwerk dat vrijwel elke burger van de VVE nauwlettend in de gaten houdt. Dit om de uniformiteit en daarmee die socialiteit van de VVE te waarborgen.
Niet alleen de burgers van de VVE worden geobserveerd, ook het vergaren van informatie over de DHPA (en in mindere mate over het AEC en over VO) behoort tot de taken van de Inlichtingendienst. Spionnen van de EI worden opgeleid om, ondanks hun vertrouwen in de Partij, zich voor te kunnen doen als inwoners van de DHPA; zij spreken de vele talen van de DHPA, weten hoe een kapitale economie werkt en zijn op de hoogte van de laatste ‘trends’ in muziek, kledingssmaak en uiterlijk die door de DHPA gewaardeerd worden. Daarnaast beheren zij allerlei technieken om informatie te achterhalen: van simpel afluisterwerk tot waarheidsserums en ingewikkelde computer algoritmes, de EI heeft er haar mensen voor. De voornaamste taak van een EI medewerker in het buitenland is gelijk aan haar taken in het binnenland: gevaren voor de uniformiteit van de VVE opsporen, observeren en elimineren als de VVE daarbij gebaat is.
- Je onderdeel van een strak, geordend en idealistisch regime wilt zijn dat geeft om haar mensen!
- Je een hekel hebt aan de afschuwelijke trends van de DHPA maar moedig genoeg bent om deze te trotseren voor het welzijn van je Moederland!
- Je, je leven in de waagschaal wil leggen om te garanderen dat uiteindelijk de hele wereld gelijke rechten heeft en een gelijk welvaartsniveau!
Wat is uw opinie ten aanzien van de Democratische Heilstaat van Pan-Amerika?
"Ik heb medelijden met de inwoners van de onfortuinlijke continenten die samen de DHPA vormen. Het merendeel van hen zit gevangen in een staat van genadeloze onderdrukking door de weinige, uiterst welvarende magnaten die achter de schermen de lakens uitdelen. Waar hun vele slogans claimen dat iedereen in de DHPA geluk verdient en daar enkel hard voor hoeft te werken, weten enkel de burgers van de Verenigde Volksrepubliek van Eurazië wat waar geluk en ware arbeid inhoudt. Het kapitalistische bewind van de DHPA houdt haar burgers voor de gek: geluk is niet de nieuwste auto kunnen kopen, de mooiste vrouw aan je arm kunnen hebben, twee-en-een-half kind opvoeden. Nee. Geluk is samen zwoegen en samen genieten met je kameraden en mede arbeiders, wetend dat allen even welvarend en even gelukkig zijn als jijzelf!"
Wat is uw opinie ten aanzien van Vrij-Oceanië?
"Ook de inwoners van Vrij-Oceanië hebben zich afgekeerd van de kapitalistische illusie, helaas worden zij echter ook verblind, ditmaal door een hedonisme dat geen grenzen kent. In hun zoektocht naar het ware geluk, zijn de inwoners van Vrij-Oceanië op het ware gemak gestuit en helaas kennen zij de betekenis van eerlijke arbeid geen van allen. Geen wonder dat er maar zo weinig mensen op zo veel land kunnen wonen: niemand zorgt voor elkaar, niemand werkt aan een duurbare toekomst".
Wat is uw opinie ten aanzien van het Afrikaanse Egalitaire Conglomeraat?
"Ik heb goede hoop dat in de nabije toekomst de inwoners van het AEC zullen inzien dat hun toekomst ligt bij de VVE. Allen zijn zij harde werkers en de leiders van de AEC, allen oprechte lieden die hard werken aan een betere toekomst voor dit vergeten continent, zijn geen uitzondering. Helaas modelleren zij hun voorspoed en vooruitgang op het Amerikaanse voorbeeld, maar zoals ik al zei: hopelijk zal de toekomst daar verandering in brengen".