Op 1, 2 en 3 juli van het jaar 1969 zal voor het eerst sinds het Congres van Yalta (1945) een Wereldtopoverleg plaatsvinden tussen de Aartsproletariër van de voormalige Soviet Unie (nu de Verenigde Volksrepubliek van Eurazië, de VVE) en de voormalige president van de Verenigde Staten (nu de Democratische Heilstaat van Pan-Amerika, de DHPA). De Wereldtop, die vijf maal eerder werd uitgesteld, is het eerste directe gesprek sinds de Tweede Wereldoorlog tussen de twee wereldmachten.
Er zal onder andere onderhandeld worden over de immer voortslepende wapenwedloop, het uitwisselen van de ruimtevaarttechnieken waarmee de DHPA nog diezelfde maand verwacht de eerste mensen op de maan te krijgen en over de algehele staat van het mensenrecht in de beschaafde wereld. De VVE wil tevens onderhandelen over het beëindigen van de satellietoorlog, waarmee zij hopen wat ruimte in baan rond de aarde vrij te maken voor frequentere ruimtevluchten en het eventueel heropenen van de handelsroutes met de Amerikaanse continenten en Groot-Brittannië .
Voor de vorm zijn tevens Vrij-Oceanië -- waarvan de opkomst nog betwijfeld wordt -- en het Afrikaanse Egalitaire Conglomeraat uitgenodigd om plaats te nemen aan de tafel van dit topoverleg. Er zal bekeken worden wat de rol van deze twee onafhankelijke, edoch onaanzienlijke, grootmachten kan zijn in de op nieuw te smeden wereldorde die vooral in het kader van vrede, vriendschap en vrijgevigheid zal worden gevormd. Zowel de president van de Democratische Heilstaat van Pan-Amerika als de Aartsproletariër van de Verenigde Volksrepubliek van Eurazië spreken hun goede hoop uit over de mogelijkheid tot het vreedzaam en vriendschappelijk beëindigen van de kille verstandhouding tussen hun twee continenten.
De laatste Wereldtop was het Congres van Yalta (1945) waar door de toenmalige leiders van de proto-wereldmachten werd gesproken over de toekomst van het bevrijde Europa. Amerika, in al haar vrijgevigheid en liefde voor rechtvaardigheid, stelde de volkeren van Europa voor een vrije keuze, maar de Soviet Unie speelde haar troefkaart: krachtige propaganda. Één voor één bekeerden de voormalige bezette staten zich vrijwillig tot het Communisme en haar idealen van kameraadschap, vrijgevigheid en socialisme. Stuk voor stuk sloten zij zich aan bij wat al gauw de Verenigde Volksrepubliek van Eurazië zou gaan heten. Ook het Oosten, geteisterd als het was geweest door de Japanse overheersing, was snel overtuigd en ook Japan zelf tenslotte schaarde zich na Hiroshima (waarbij niet alleen de stad en vele van haar inwoners sneuvelden, maar ook de Japanse keizer omkwam) bij de Communisten in hoop op een betere toekomst.
Oceanië, voorheen een trouwe bondgenoot van Amerika, sloot zich af van de rest van de wereld. De paar gruwelijke gebeurtenissen die de vele eilanden hadden mogen ervaren tijdens de oorlog waren genoeg aanleiding voor Oceanië om zich volledig op het pacifisme en het hedonisme te storten. Tot op de dag van vandaag staat Oceanië bekend om haar vredelievende, edoch insulaire houding en de vrijheid en het simpele, onverantwoordelijke geluk van haar inwoners (waaronder enkele uitvinders van de atoombom die, gekweld door hun geweten, zich richtten op het uitvinden van technologieën die de wereldwijde levensstandaard zouden verbeteren).
Amerika, hevig teleurgesteld in de keuze van Europa voor het Communisme, wist enkel Groot-Brittannië aan haar zijde te houden. Al snel meldden Amerikaanse spionnen en andere bronnen dat de Rode Duivel het niet zou laten bij het verleiden van het grote Euraziatische continent alleen: ook Zuid-Amerika zou geïnfiltreerd worden. Door snel handelen en nadruk op haar groots en barmhartig optreden tijdens de Tweede Wereldoorlog wist Amerika alsnog de twee Amerika’s te veroveren en zich - samen met Canada, Groenland en de satellietstaat van Groot-Brittannië - te verenigen tot de Democratische Heilstaat van Pan-Amerika, waar voortaan vrijheid, ambitie en rechtvaardigheid in alle aspecten van het leven het hoogst in het vaandel zouden staan.
Afrika bleef over en maar wist het Communisme - dat zich tot in het Midden-Oosten verspreid had - buiten de deur te houden. Alle voormalige oorlogsmisdadigers en Nazi’s die hadden weten te ontkomen aan ofwel de Amerikanen ofwel de Soviets waren naar Afrika vertrokken en vestigden zich daar onder leiding van Erwin Rommel, die het zinkende schip van Nazi Duitsland verlaten had voordat Hitler hem kon beschuldigen van insubordinatie. Verrassend genoeg verhalen alle latere bronnen van een positieve en verenigende werking die uitstraalde van het Duitse regime, dat zich langzaam ontpopte tot de vereniger van Afrika in het Afrikaanse Egalitaire Conglomeraat. Ook Afrika scheidde zich echter, net als Vrij-Oceanië, af van de rest van de wereld in wat tot op de dag van vandaag lijkt op een natie die boete doet voor fouten uit het verleden en poogt de misbruikte en voorheen onderdrukte inwoners van Afrika een menswaardig leven te bieden door middel van een gezond werk ethos.