Waar in de Verenigde Volksrepubliek van Eurazië alle euroebels verbrand of omgesmolten zijn, bereikt de koers van de dollar in de Democratische Heilstaat van Pan-Amerika haar hoogtepunt sinds de crisis van de jaren ‘20. Niet heel verwonderlijk, aangezien de dollar de enige monetaire eenheid is die toegestaan is binnen de DHPA; zelfs Groot-Brittannië is van de pond afgestapt om beter deel te kunnen nemen aan de ‘globale economie’ die door de DHPA is opgezet (dat zowel de VVE als Vrij-Oceanië niet deelnemen aan deze globale economie, vormt geen enkele belemmering). Vrije handel en de vrije economie zijn de belangrijkste definiërende kenmerken van de DHPA, de steunpilaren waarop de gehele maatschappij draait: je werkt om te kunnen consumeren, je consumeert om te laten zien dat je kunt consumeren en hoe meer je consumeert, hoe beter je baan dus moet zijn en ergo, je leven.
Hoewel slechts enkelen in de DHPA ooit zullen doorbreken tot de hoogste regionen van de top-managers, bankdirecteuren en multinational bazen, moedigt het regime standvastig al haar inwoners aan een dergelijke baan na te streven: het ware geluk ligt in de hoeveelheid spullen die je bezit, het aantal sieraden dat je vrouw kan dragen en de hoeveelheid geld op het studiefonds van je kinderen. Als de Pan-Amerikanen namelijk één ding geleerd hebben van de Tweede Wereldoorlog dan is het dat schaarste mensen wanhopig maakt. Een gebrek aan industriële middelen, mogelijkheden en kansen zorgt namelijk dat mensen ongelukkig worden, opstandig zelfs en wanneer dat gebeurt, breken er oorlogen uit. En wie wil dat nou?
Derhalve investeerde de DHPA na de vereniging van de voorheen afhankelijke staten van Noord- en Zuid Amerika, Groenland en het Verenigde Koninkrijk stevig in het opnieuw op gang brengen van de economie, vooral in die gebieden waar het ook vóór de oorlog niet geweldig ging. De infrastructuur werd verbeterd, steden werden opgeruimd en opgeknapt, actieve wervingscampagnes werden gestart om mensen aan een baan te helpen en een niet geringe som geld werd in het onderwijs gestoken om in elke deelstaat van de DHPA een goede basis voor de arbeidsmarkt te kweken. Dit alles werd gefinancierd vanuit het Marshall Plan, dewelke in de eerste instantie opgezet was om de economie te stimuleren, maar vervolgens ook om de deelstaten een goede, financiële reden te geven om bij de DHPA te komen en te blijven.
Het Marshall Plan werd zelfs zo’n succes dat het er voor de gehele DHPA spoedig goed voorstond: de huidige generatie profiteert flink van de opofferingen van hun voorgangers en mogen rekenen op een goede basisscholing en in elk geval gegarandeerd werk. Promotie of verdere scholing valt op twee manieren te behalen: getalenteerd zijn of veel geld hebben. Deze simpele constructie heeft er, samen met een effectieve reclamecampagne die ouders en burgers zonder ambitie zich schuldig laat voelen, toe geleid dat de brave burgers van de DHPA veelal met nog maar één ding bezig zijn: geld verdienen om een betere toekomst voor hun kinderen te creëren.
In eerste instantie leidde dit tot overmatige stress voor vele burgers die zich in de lagere regionen van de arbeidsmarkt bevonden, maar vooruitstrevende wetgeving, achterstandsbeurzen en wederom actieve campagnevoering hebben er voor gezorgd dat zelfs de laagste putjesschepper in de DHPA zich gewaardeerd voelt en kansen heeft om voor een betere toekomst voor zijn kinderen te sparen. Innovaties in de zorgsector, vooral op het gebied van antidepressiva, hebben er daarnaast toe geleid dat ook in de hogere regionen van de arbeidsmarkt er maar weinig ontevredenheid heerst, ondanks de veelal drukke levens van de topmanagers en directeuren. Een bijkomend voordeel van het feit dat de vervullers van topfuncties volle dagen maken is dat de vraag naar kinderjuffen, internaten en hoogopgeleide privéleraren hoog is, wat de arbeidsmarkt op positieve wijze stimuleert.
Buiten de handel en arbeidsmarkt om wordt de DHPA gekenmerkt door een zeer degelijke en gematigde cultuur die zich maar weinig te buitengaat aan excessen, behalve dan wanneer het aankomt op uiterlijk en materieel vertoon: succes moet men namelijk tentoonspreiden. Ook de filmindustrie is weer opgekomen en Hollywood bestookt de burgers van de DHPA met blije, feel-good films die aantonen waar hard werken en niet opgeven toe leiden: het ware geluk. Daarnaast zijn politiefilms geliefd, alsmede advocatenseries, dit vooral omdat ware misdaad niet meer bestaat in Amerika; iedereen heeft het veel te druk met rijk worden, toch?
Deze twee genres tonen aan hoe de rechtvaardige instelling van president Angelina Taylor-Smith en haar regering ervoor hebben gezorgd dat zelfs de laatste restjes misdaad ingeperkt werden door daadkrachtig optreden, kordaat handelen en het efficiënt inzetten van de Pan-Amerikaanse politiemacht. Enkele kritieken worden wel geuit: de populariteit van deze series zou duiden op een ongezonde fascinatie met het gevaarlijke, het buitensporige en het verbodene, zaken die niet worden geassocieerd met het hardwerkende leven van een gemiddelde Pan-Amerikaanse burger. Vooralsnog overwint de vrije handelsmarkt --en daarmee de vraag naar dit soort films-- en worden deze films op hoog tempo geproduceerd.
Respect voor de wet en het privilege genaamd ‘vrijheid’ zijn de laatste twee eigenschappen van de DHPA die niet kunnen ontbreken in deze korte geschiedenis van onze meest Heilzame natie. Dat de DHPA een democratie is, is de ultieme uiting van deze idealen; elke burger heeft het recht en de vrijheid om te stemmen en heeft daarmee, net zoals op de arbeidsmarkt, inspraak in zijn eigen toekomst. De strenge, edoch rechtvaardige wetten van de DHPA reguleren vele aspecten van het leven in de Heilstaat, maar zij beperken de vrijheden van haar burgers nauwelijks, zeker niet wanneer het aankomt op hun economische mogelijkheden. Deze wetten richten zich vooral op belangrijke zaken als het inperken van de misdaad, het voorkomen van fraude en andere bedrijfsmisdaden en het beheer van intellectueel erfgoed. De privacy en dus de vrijheid van de gewone burgers van de DHPA wordt gegarandeerd door de "Freedom Act", waarin de rechten van de gewone burger van de DHPA op fundamentele zaken als stemmen, verzorging, arbeidskansen en een eigen privésfeer opgesteld staan. De vele burgers van de DHPA voelen zich dankzij haar regering derhalve in hun waarde gelaten en zijn zich daarnaast tevens bewust van de bescherming die de DHPA hen en hun geliefden biedt.
Eén van de nieuwe, geheime, wetgevingen die de DHPA heeft ingevoerd, heeft de originele "Freedom Act" van een addendum voorzien waarmee de overheid nu de vrijheid heeft om haar burgers nauwlettend in de gaten te houden. Elk huis, elke auto, elke wasmachine en elke broodrooster worden voorzien van apparatuur waarmee de overheid haar inwoners in de gaten kan houden; geluk is namelijk lang niet zo vanzelfsprekend in Pan-Amerika als men denkt en zo nu en dan moet de overheid "ingrijpen". Met "ingrijpen" wordt onder andere het ontvoeren en brainwashen van hardnekkig opstandige individuen bedoeld, het toevoegen van zogeheten "Happy Pills" aan de watervoorziening van bepaalde gebieden om de ontevredenheid te reguleren en het reguleren van de mate van ‘geluk’ dat sommige inwoners van de DHPA treft. Zeker communistische neigingen --dreigend "invallen van de Rode Duivel" genaamd-- worden uiterst serieus genomen en met veel argwaan teruggedrongen.
De taak van de SS in deze is niet simpel en zeker zwaar: het coördineren van invallen, afluisterapparatuur en grote informatienetwerken om zowel kleinschalig ongeluk als grootschalige misdaad en fraude in de gaten te houden en te beïnvloeden. Misdaad en criminaliteit moet uit het nieuws gehouden worden, maar kan niet geheel verdwijnen. Ook georganiseerde misdaad brengt immers geld in het laatje en in sommige gebieden is het vooral de misdaad die de motor van de economie draaiende houdt. Vooral drugskartels moeten op uiterst omslachtige wijze in stand gehouden worden. Hoe anders zou de overheid aan haar "Happy Pills" moeten komen? Wie anders zorgt voor een gestage toestroom van liquide fondsen naar de zakken van de vele slecht betaalde ambtenaars?
De grootste taak van de SS is echter het in de gaten houden van de Rode Duivel en zijn bezigheden: de wapenwedloop is nog in volle gang en het zou een nationale schande zijn mocht de VVE eerder een man op de maan plaatsen dan de DHPA. Tevens moet worden voorkomen dat de VVE een te grote invloed krijgt binnen de DHPA; vooral het voormalige Groot-Brittannië is een gevarenzone, waar de DHPA ook nog eens het merendeel van haar kernkoppen heeft geplaatst. Kort gezegd: de Rode Duivel moet altijd bestreden worden door middel van misinformatie, uitschakeling van zijn spionnen en het constant monitoren van zijn samenleving.
- Je de unieke kans wilt hebben om iets van de wereld te zien en iets van de wereld te veranderen voor de heil van je eigen staat!
- Je de rechtschapen en hardwerkende burgers van de DHPA wilt beschermen tegen de Rode Duivel en wilt waken over hun welvaart!
- Je ambitieus bent, niet bang bent om te knokken waar jij en je staat voor staan en boven alles er voor wil zorgen dat iedereen ter wereld de kans krijgt om gelukkig te worden!
"[...] De Rode Duivel staat immer op onze drempel! Onder de vele politieke vluchtelingen en kansarme stakkers die zich richting onze grenzen begeven, bevinden zich dikwijls vele spionnen en saboteurs; onrustzaaiers en kwaadwillenden van de ergste soort! De Verenigde Volksrepubliek van Eurazië en haar onbetrouwbare, corrupte leiders zullen voor niks stoppen om jullie -- vrije inwoners van Pan-Amerika -- slaven te maken van hun onmenselijke regime. Kijk goed om u heen, naar alle geluk en rijkdom die u voor uzelf heeft kunnen verwerven onder het heilzame bewind van uw regering en bedenk wat de Rode Duivel u kan ontnemen. Uw kinderen zullen hongerig zijn, met modder en stokjes moeten spelen, uw vrouw zal gedwongen worden een jute zak te dragen als kledingstuk en wat aluminiumfolie als juwelen koesteren. Uw auto zal niet meer gegarandeerd starten, niet meer glanzen als de zon eindelijk boven de grimmige wolken van de zware industrie uitkomt en uw eigen schoenen zullen vol zitten met gaten, uw hoed zal uit elkaar vallen eer u een nieuw model krijgt uitgedeeld. Nee, mijn trouwe burgers, prijs uzelf gelukkig dat u in Pan-Amerika woont!"
"[...] Als wij dan kijken naar Vrij-Oceanië dan kunnen wij enkele dingen constateren: zij zijn getrouwe afnemers van onze films en populaire cultuur. Maar hoewel zij genieten van de vruchten van uw noeste arbeid, liggen zij zelf lui en zonder ambitie in de zon te wachten tot hun leven vanzelf beter zal worden. Iedere trotse Pan-Amerikaan zal zich beseffen dat men niet op geluk moet wachten, men moet geluk met beide handen vastgrijpen en hard werken om haar niet los te laten! Geluk is maakbaar, zeg ik u, en mijn regering zal u de ruwe klei aanreiken waarmee u uw eigen geluk kan maken. Kijk dus niet naar Vrij-Oceanië waar de klei door de felle zon reeds hard en niet langer kneedbaar geworden is; er is daar maar één soort geluk en dat is het simpele, ongecultiveerde geluk van de oermens; wij Pan-Amerikanen zijn een dergelijk lot reeds lang ontstegen."
"[...] Ook het Afrikaanse Egalitaire Conglomeraat is een trouwe afnemer van de Pan-Amerikaanse goederen, ditmaal niet van onze entertainment maar juist van onze technologie. In tegenstelling tot de hongerige Rode Duivel zijn wij Pan-Amerikanen namelijk niet gierig, noch jaloers op het geluk van anderen, neen, wij gunnen Afrika hetzelfde geluk als dat wij onszelf gunnen. De leiders van het AEC werken hard om de arme inwoners van Afrika, van velen van u verre familie, een beter leven te geven en wij Pan-Amerikanen, zonder enige hoop op compensatie, maar met goede hoop op een toekomstige vriendschap, dragen daar aan bij. Ook u, met een klein deel van uw belastingcenten zorgt voor een betere toekomst voor iedereen op de hele wereld. Mij persoonlijk geeft dat een warm en voldaan gevoel, u niet?"